Wojskowe suchary etatowe stanowiły podstawowy element tzw. żelaznej porcji, czyli należności żywnościowej "R" (rezerwowa), którą każdy żołnierz posiadał przy sobie, a której spożycie możliwe było wyłącznie na rozkaz. W składzie "żelaznej porcji" żołnierze otrzymywali łącznie 300 g sucharów (3 sztuki).

Suchary wojskowe wyrabiano w dwóch stałych piekarniach sucharowych - w Krakowie i Jarosławiu. Zaspokajały one całkowicie potrzeby związane z utrzymaniem w czasie pokoju pełnego zapasu mobilizacyjnego, odświeżanego przez coroczne spożycie 50% posiadanych stanów magazynowych. Łącznie w zapasie mobilizacyjnym wojska znajdowało się 4.000.000 porcji sucharów po 300 g porcja (łącznie więc 12 mln sucharów). Mąkę sucharową mielono z pszenicy w młynach wojskowych w Krakowie i Lublinie.

Suchary wojskowe miały postać kwadratu o wymiarach 10 x 10 cm (możliwe także 11 x 11 cm), a grubość do 5 mm. Masa suchara wynosiła 100 g.  Suchary przewożono pakowane w paczkach po 10 sztuk w opakowaniu z białej bibuły, a opakowania w drewnianych skrzyniach. Suchary wydawano żołnierzom luzem po 3-4 sztuki do woreczka lnianego.