Jednym z bardziej charakterystycznych elementów wyposażenia żołnierzy oddziałów motorowych były rękawice szoferskie wz.36. Przysługiwały one oficerom wojsk motorowych, a także podoficerom i szeregowym kierowcom i pomocnikom kierowców, motocyklistom przy występowaniu ze sprzętem. Zimą noszono takie same rękawice szoferskie, ale już podszyte futrem. W szyku pieszym oficerowie nosili rękawiczki brązowe skórzane jednak jak zwykle w przypadku broni motorowych zasady mundurowe także w tym przypadku były często łamane dla tzw. fasonu.

Rękawice szoferskie potocznie nazywano muszkieterkami, jednak nie należy ich mylić z rękawicami oficerskimi kawalerii wz.1936, które także mają szeroki mankiet, jednak przeznaczone są do zupełnie innej służby. Rękawice szoferskie wykonane były ze skóry baraniej w barwie brązowej. Rękawice pięciopalczaste z miękkiej skóry z doszytymi szerokimi mankietami ze skóry sztywnej, z rozcięciem z boku. Ze względu na twardy mankiet były dość niepraktycznym elementem umundurowania. Postulowano aby pozostawić długie mankiety jednak by były miękkie. Postulatu tego nie wykonano do wybuchu wojny.