Broń jak i elementy indywidualnego wyposażenia żołnierskiego wykorzystywane w okresie międzywojennym przez żołnierzy i oficerów Wojska Polskiego pochodziły zarówno z zapasów byłych armii zaborczych jak i z prowadzonej już w niepodległej Rzeczypospolitej rodzimej produkcji.
Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów wyposażenia żołnierza Wojska Polskiego były trójkomorowe skórzane ładownice dla amunicji karabinów systemu Mausera. W Szwadronie Łączności WBK wykorzystywano dwa, bardzo zbliżone do siebie wyglądem, typy ładownic - pruskie ładownice wz.1909 (M1909) oraz polskie wz. 1922. Największym producentem ładownic wz.22 były Państwowe Zakłady Umundurowania w Poznaniu. Na stanie Wojska Polskiego znajdowały się także ładownice w wersji dwukomorowej i jednokomorowej.
Ładownica wykonana była w całości z naturalnej blankowej niebarwionej skóry bydlęcej1 grubości 3 mm2 i składała się z trzech identycznych komór, z których każda posiadała wewnętrzną przegrodę w formie paska skóry przynitowanego do ścianek komory. Zamykanie każdej komory odbywało się za pomocą skórzanego wieczka połączonego z paskiem o szerokości około 20 i długości 135 mm. Pasek zapinano o umieszczony na spodzie każdej komory mosiężny bądź stalowy bolec długości około 15 mm. Z tylu ładownica miała dwie równoległe, przymocowane nitami, wsuwki z poprzeczkami służące do zawieszania jej na pasie głównym wraz z pozostałymi elementami wyposażenia. Pomiędzy wsuwkami, na tyle każdej ładownicy, przyszyte było na skórzanym uchu metalowe druciane oczko do podwieszania haków szelek skórzanych.
W każdej z ładownic mieściło się łącznie 9 standardowych pięcionabojowych łódek z amunicją do karabinka lub karabinu. Żołnierzom jednostek liniowych przysługiwały 4 jednostki ognia (JO) czyli 90 pocisków. Żołnierzom łączności przysługiwały łącznie 2 JO czyli 45 pocisków3, które umieszczali w dwóch jednakowych ładownicach na pasie głównym.
Cechą charakterystyczną było noszenie przez żołnierzy artylerii tylko jednej, lewej ładownicy. Tego typu praktyka podczas manewrów w okresie pokoju, znacznie ułatwiała pracę przy sprzęcie artyleryjskim, a niewielkie szanse na walkę z użyciem kbk pozwalały na zredukowanie części podręcznego zapasu amunicji. W obsługach armat celowniczy kierunku i wysokości często rozsuwali ładownice na boi.
1 Ładownice pruskie wz. 1908 wykonywano ze skóry blankowej groszkowej.
2 Część ładownic wykonywano również z dwóch warstw cieńszej klejonej skóry.
3 Jedna JO dla kb, kbk wynosiła 45 pocisków "S" (długość pocisku 28 mm, masa 10 g, oznakowanie barwne/lakier wokół spłonki – czarny). Masa łuski 10,8 g, masa naboju zespolonego 24 g, łącznie masa amunicji 1,1 kg.
