Busola kieszonkowa zwykła powstała na podstawie dokumentacji francuskiej busoli wz 1911. Główna różnica  w budowie polskiej busoli w stosunku do francuskiego pierwowzoru, polegała na innym opisie tarczy busoli - strony świata były opisane polskimi skrótami,  umieszczeniu  na niej  znaku firmowego  lub nazwy producenta, oraz liter WP.

Pierwszą firmą która podjęła się jej produkcji była Fabryka Aparatów Optycznych i Precyzyjnych H.Kolberg i Ska Spółka Akcyjna (od 27.05.1931 roku Polskie Zakłady Optyczne S.A.). Prace adaptacyjne francuskiej dokumentacji busoli wz 1911 do warunków polskich rozpoczęły  po podpisaniu umowy z dnia 25.05.1925 roku z Departamentem III Artylerii i Uzbrojenia MSWojsk. Umowa dotyczyła dostarczenia przez producenta do 30 grudnia 1925 roku 1500 sztuk busol, w cenie 31 zł za sztukę. Dostawy busol z tej umowy zakończyły się dopiero w lutym 1927 roku, gdyż produkcja przeciągnęła się w wyniku wprowadzenia szeregu zmian konstrukcyjnych. Również w następnych latach Departament Uzbrojenia  zamawiał w PZO busole kieszonkowe.

Ostatnia umowa zawarta z PZO została podpisana 21 stycznia 1934 roku. Zobowiązywała ona producenta do dostawy 1540 sztuk busol, ale już w cenie 44 zł za sztukę. Od 1934 roku produkcja busol kieszonkowych zajmowały się dwaj warszawscy producenci: Z.Jeznacki  przy ul. Chmielnej 24 oraz H. Kolberg i Ska ( spółka założona w 1933 roku przez byłego właściciela Fabryki Aparatów Optycznych i Precyzyjnych H. Kolberg i Ska Spółka Akcyjna), mieściła się ona przy ul Chocimskiej 22.

Busola stanowiła wyposażenie oficerów i podoficerów. Noszona w torbie polowej. U podoficerów nie wyposażonych w torby polowe, noszono ją w kieszeni.