Ogniwo polowe duże wz.31 było elektrycznym ogniwem galwanicznem systemu Leclanche’a i służyło jako źródło prądu stałego w aparatach telegraficznych. Zostało ono opisane w „Instrukcji o sprzęcie łączności. Część IV. Ogniwo Polowe Duże” z 1931 r. Ogniwo to było przystosowane do przechowywania w stanie suchym i stawało się czynne po nalaniu do niego wody. Wpierw należało stłuc rurkę szklaną i nalać czystej wody – deszczowej lub przegotowanej w ilości ok 200 g. Następnie ogniwo pozostawiano na kilka godzin, po czym odlewano nadmiar wody, a otwór zatykano korkiem.  Woda rozpuszczała zawarte w nim sole elektrolitu i ogniwo zaczynało wykazywać między elektrodami trwałe napięcie elektryczne. Napięcie wynosiło 1,5 wolta.

Ogniwo miało kształt prostopadłościanu o wymiarach 180 x 75 x 75 mm, przy czym wysokość podana jest łącznie z zaciskiem mosiężnym Łączna masa ogniwa przed nalaniem wody to 1550 gr. Zewnętrzną ochronę ogniwa stanowiło oklejone czarnym papierem pudełko tekturowe, które zalano z góry smołową masą izolacyjną, zakrywającą wewnętrzne części ogniwa. Pośrodku masy wystawał zacisk mosiężny, a z jego rogu jest wyprowadzony kabelek długości około 12 cm. Zacisk połączono z elektrodą dodatnią, kabelek zaś z elektrodą ujemną. W masie izolacyjnej osadzono lejek porcelanowy, który służył do nalewania wody oraz rurka oddechowa, odprowadzająca powietrze w czasie zalewania ogniwa i odprowadza gazy w czasie jego pracy. Wewnątrz znajdowało się pudełko cynkowe wykonane z blachy 1 mm stanowiące elektrodę ujemną.

Na jednej ze ścianek podano krótki opis użycia ogniwa. Na drugiej stronie znajduje się znak wytwórni z datą wykonania i jest podana pojemność ogniwa w amperogodzinach. Na trzeciej ściance umieszczono kartę ewidencyjną ogniwa, a na czwartej cechę wojskową. Jeśli wymagane było większe natężenie prądu niż mogło zapewnić jedno ogniwo, można było połączyć kilka lub kilkanaście ogniw w baterię. Ogniwa w bateriach można było łączyć szeregowo, równolegle lub grupami.