Latarnia łączności wz.36 znajdowała się na wyposażeniu patroli telefonicznych, radiostacji polowych i innych pododdziałów. Latarnie takie produkował m.in. ST. Sulikowski w Krakowie.  Służyła do oświetlania stanowiska łączności oraz do jego oznaczenia w polu.

Latarnię wykonywano z blachy cynkowej. Miała kształt prostopadłościanu, na którym nałożono kominek w formie półwalca. Całość pomalowana farbą ochronną khaki. W części przedniej umieszczono drzwiczki, z wyciętym okienkiem.  Okienko miało przynitowane prowadnice, w które wsuwano szybkę. Z boków latarni wycięte litery zasuwane cynkowymi przesłonami. Po prawej stronie litera "R", po lewej "T". Litery te służyły do oznaczania stacji telefonicznej lub stacji radio. Przesłonę danego typu wsuwano na prawą szybkę, pozostawiając pozostałe odsłonięte. W przypadku ataku lotnika lub zagrożenia atakiem zasłaniano pozostałe szybki, znak danej stacji wsuwając na niebieską szybkę.

Z lewej strony wsuwano niebieską szybkę, z drugiej mleczno - białą. Dookoła dolnej krawędzi otwory doprowadzające powietrze do wnętrza. Wewnątrz latarni pojemnik na naftę oraz mosiężny palnik z pokrętłem do wysuwania knota. Na tylnej ściance zaczep do zamocowania lusterka. Z tyłu płaska kieszeń z dwoma zasłonami służącymi do zasłaniania boków latarni. U góry przynitowana rączka, wykonana z białego drutu z drewnianym, toczonym uchwytem.

Wymiary: 10 cm x 8 cm x 19 cm