Podstawą wyszkolenia strzelców wyborowych Wojska Polskiego, były instrukcje strzeleckie, a także podręcznik mjr. dypl. Habiny i mjr dypl. Kobylańskiego z 1933 r. pt. „Strzelec Wyborowy”. Jak wskazywali autorzy „Zasady maskowania należy strzelcom wpoić praktycznie w polu, przyczem nie wyodrębniać specjalnie ćwiczenia, a połączyć z ćwiczeniem obserwacji.”. Szkolenia zalecano prowadzić poprzez obserwację strzelca maskowania swoich kolegów na różnej odległości. Strzelców dzielono więc na grupę obserwującą i maskującą. Przydzielano im pas terenu, wskazywano front nieprzyjaciela oraz dawano określony czas na zajęcie stanowisk. Po tych czynnościach strzelcy byli oceniani po ilości obserwatorów, która dojrzała ich stanowisko.

Przygotowanie stanowiska pary strzelców wyborowych wymagało od nich wielkiej umiejętności i pomysłowości – dlatego korzystnym było prowadzenie szeregu ćwiczeń z maskowania w rozmaitym terenie, a także w okresie zimowym w ochronnych ubraniach śniegowych.

W ramach ćwiczeń omawiano także teoretycznie zastosowanie masek sztucznych i wymagano przeprowadzenia kilku ćwiczeń w terenie z obserwacją. Czym były maski sztuczne? Pod tą nazwą kryją się ubrania i wszelkie siatki maskujące.

Nad maskami dla strzelców indywidualnych pochylało się także Wojsko Polskie. Ślad po próbach odnajdujemy w archiwach wojskowych. Pismem z dnia 8 grudnia 1931 r. Departament Piechoty MSWojsk nakazał wykonanie zestawu masek dla strzelców wyborowych. Komisja Doświadczalna w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie, w 1932 r. wykonała zestaw masek w postaci:

• płaszczy kobiercowych – wykonane w trzech odmianach tj. płaszcz kobiercowy A (w kształcie koszuli, wdziewany przez głowę), płaszcz kobiercowy B (zapinany z przodu na przetyczki, płaszcz kobiercowy C (pelerynka w formie prostokątnej siatki kobiercowej). Wszystkie te maski wykonano w formie siatki ze sznurka o oczkach 8 x 8 cm. Masa płaszcza kobiercowego to 2 – 2,5 kg.

• kapturków kobiercowych – prostokąt z siatki o oczkach 8 x 8 cm o wymiarach 96 x 134 cm.

• masek indywidualnych dla strzelca – wykonanych w oparciu o zdobytą sowiecką instrukcję „Indywidualnaja maska dla striełka”, w formie wachlarzy z siatki szpagatowej.

Maski te służyć miały do maskowania strzelców na czujkach, podsłuchach obserwacyjno – alarmowych oraz dla strzelców wyborowych. Wraz z maskami opracowano instrukcję ich użycia.

W listopadzie 1932 Departament Saperów nakazał przekazanie 10 zestawów masek rosyjskich dla strzelca oraz kilka zestawów masek typu Komisji Doświadczalnej CWSap. Próby z maskami w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie przeprowadzono na jesieni 1932 r., a ze względu na srogą zimę kontynuowano je dalej wielokrotnie w 1933 r.

Próby prowadzono na poprzez obserwację strzelców zamaskowanych w terenie na różnego rodzaju tłach z porównawczą obserwacją strzelców bez masek, na odległościach do 1000 m. Wykonywano zdjęcia za pomocą aparatu z teleobiektywem i żółtym filtrem. Ostatecznie oceniono, iż najodpowiedniejsze dla strzelców wyborowych są maski wachlarzowe typu rosyjskiego oraz kaptury kobiercowe. W przypadku kapturów kobiercowych to miały one mniejsze właściwości maskujące, gdyż kryły tylko głowę strzelca, ale doceniono łatwość przenoszenia. Zarówno wachlarz, jak i kaptur wymagały od strzelców wyborowych całkowitego bezruchu.

W przypadku zaś płaszczy kobiercowych oceniono je negatywnie, ze względu na zbyt dużą objętość i zbyt charakterystyczny wygląd. Duże problemy widziano w sposobie ich przenoszenia przez strzelców w czasie przemarszów. Warto jednak przypomnieć, iż była to ocena płaszczy wykonanych w CWSap, nie zaś płaszczy kobiercowych w ogólności. Negatywny wynik prób lat 1932 – 33 nie przesądził jednak o wyeliminowaniu koncepcji „polskiego ghille”, gdyż płaszcze kobiercowe były stale opisywane w materiałach z lat 30-tych aż do 1939 r. jako proponowany sposób maskowania strzelców, obserwatorów czy czujek.

Strzelec umundurowany jest w mundur sukienny. Uzbrojony w karabinek wyborowy 7,92 mm wz.29 oraz lunetę PZO– osadzoną lewostronnie lunetę optyczną 4x (za lunetę PZO użyliśmy zbliżoną lunetę „Dr Walter Gerard” wraz z odtworzonym polskich chwytem). Sylwetka zakryta płaszczem kobiercowym wykonanym według dokumentacji Komisji Doświadczalnej CWSap oraz CWPiech.