Rekonstrukcja » Galeria postaci

Historia Wojska Polskiego, jego umundurowania i uzbrojenia to nie tylko karabiny, armaty, czołgi. To także historia wojsk łączności, już niego zapomniaych przez rekonstruktorów. Staramy się to zmieniać. Rekonstrukcja historyczna pozwala w zupełnie nowy sposób poznać barwę i broń II Rzeczypospolitej. Jako część naszej działalności prezentujemy poniżej sylwetki mundurowe wybranych żołnierzy II RP.

 

 

Podchorążowie rezerwy – 3-cia bateria szkolna dywizjonu podchorążych rezerwy SPAPlot w Trauguttowie - październik 1938

Latem 1936 r. mjr. Kazimier Angerman, w specjalnym referacie dotyczącym uzupełnienia kadr artylerii przeciwlotniczej, postulował pilne utworzenie pierwszej dedykowanej szkoły podchorążych, która byłaby w stanie wyszkolić rocznie około 100 oficerów. Staraniem Dowództwa Obrony Przeciwlotniczej M.S.Wojsk., jesienią 1938 r. powstała Szkoła Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej w Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej, która miała szkolić zarówno oficerów zawodowych, jak i oficerów rezerwy.

więcej
Strzelec ochotnik, batalion Obrony Narodowej

Obrona Narodowa, której pierwsze oddziały powstały w styczniu 1937 r., z założenia pełniła funkcję organizacji cywilno-wojskowej o charakterze ochotniczym, która miała zwiększyć stan liczebny armii w trakcie pokoju, a także zwalczyć bezrobocie w kraju. W myśl rozkazu z 5 XII 1936, zaplanowano utworzenie 12 batalionów na terenie niemal całego kraju.

więcej
Strzelec wyborowy w płaszczu kobiercowym – Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie 1933 r.

Podstawą wyszkolenia strzelców wyborowych Wojska Polskiego, były instrukcje strzeleckie, a także podręcznik mjr. dypl. Habiny i mjr dypl. Kobylańskiego z 1933 r. pt. „Strzelec Wyborowy”. Jak wskazywali autorzy „Zasady maskowania należy strzelcom wpoić praktycznie w polu, przyczem nie wyodrębniać specjalnie ćwiczenia, a połączyć z ćwiczeniem obserwacji.”. Szkolenia zalecano prowadzić poprzez obserwację strzelca maskowania swoich kolegów na różnej odległości. Strzelców dzielono więc na grupę obserwującą i maskującą. Przydzielano im pas terenu, wskazywano front nieprzyjaciela oraz dawano określony czas na zajęcie stanowisk. Po tych czynnościach strzelcy byli oceniani po ilości obserwatorów, która dojrzała ich stanowisko.

więcej
Strzelec wyborowy zamaskowany płachtą namiotową - 1938

Niniejsza sesja ma za zadanie zaprezentować sylwetkę strzelca, używającego do zamaskowania płachty namiotowej wz.31. Żołnierze piechoty wyselekcjonowany na III okres szkolenia strzeleckiego (później na II), byli szkoleni także z zakresu maskowania, według metodyki podręcznika „Strzelec Wyborowy” autorstwa mjr. dypl. Albina Piotra Habiny oraz mjr. dypl. Jana Kobylańskiego, opublikowany w 1933 r. Pozycja ta odsyłała do podręcznika pt. „Maskowanie” autorstwa kpt. inż. Kazimierza Biesiekierskiego.

więcej
Strzelcy wyborowi piechoty w natarciu – wrzesień 1939

Wojsko Polskie odziedziczyło po zaborcach wyszkolonych specjalistów w strzelectwie wyborowym, którzy pochodzili głównie z armii niemieckiej. Strzelców wyborowych używano w 1920 roku, prowadząc nawet publiczną rekrutację wśród myśliwych. W okresie pokoju strzelców wyborowych szkoliła wyłącznie piechota, a od 1936 r. także kawaleria. Spośród żołnierzy, którzy na pewnym etapie szkolenia strzeleckiego uzyskiwali bardzo dobre wyniki (II okres szkolenia strzeleckiego), kierowani byli w III okresie szkolenia na szkolenie wyborowe. W roku 1938 strzelec wyborowy stał się oddzielną specjalnością wojskową.

więcej
Strzelcy wyborowi piechoty w obronie – wrzesień 1939

Wojsko Polskie odziedziczyło po zaborcach wyszkolonych specjalistów w strzelectwie wyborowym, którzy pochodzili głównie z armii niemieckiej. Strzelców wyborowych używano w 1920 roku, prowadząc nawet publiczną rekrutację wśród myśliwych. W okresie pokoju strzelców wyborowych szkoliła wyłącznie piechota, a od 1936 r. także kawaleria. Spośród żołnierzy, którzy na pewnym etapie szkolenia strzeleckiego uzyskiwali bardzo dobre wyniki (II okres szkolenia strzeleckiego), kierowani byli w III okresie szkolenia na szkolenie wyborowe. W roku 1938 strzelec wyborowy stał się oddzielną specjalnością wojskową.

więcej
Bombardier – trębacz 1 pułk artylerii przeciwlotniczej im. Marszałka Edwarda Rydza – Śmigłego - maj 1939 r.

1. pułk artylerii przeciwlotniczej im. Marszałka Edwarda Rydza – Śmigłego był w 1939 r. największą jednostką motorową Wojska Polskiego. Jednostka stacjonowała w Warszawie.

więcej
Budowa prototypu TK  - 1930

Wczesną wiosną 1930 roku Biuro Konstrukcyjne PZInż. oraz Wojskowy Instytut Badań Inżynierii podpisały umowę 300/29-30 dotyczącą budowy dwóch pojazdów prototypowych określanych jako lekkie czołgi szybkobieżne wz. 30. Oba warianty, znane później jako TK-1 i TK-2, były wozami czysto eksperymentalnymi, służącymi do badania poszczególnych rozwiązań technicznych, jak również porównań z zakupionymi w Anglii wozami Carden-Loyd Mk VI. 17 maja 1930 wojsko odebrało oba prototypy i od tej daty zaczyna się w zasadzie burzliwa historia polskich tankietek czyli dwuosobowych czołgów rozpoznawczych charakteryzujących się niewielką sylwetką i dużą prędkością marszu.

więcej
Butelki zapalające - Wrzesień 1939

W zrealizowanym w 1976 r. serialu „Polskie Drogi”, zaradny kapral kawalerii Kuraś, proponuje podchorążemu, aby niewybuch bomby lotniczej zakopać i „zrobić Niemcom pułapkę”. Podchorąży odpowiada „Nie Kuraś, nie po polsku takie wojowanie”. Ta propagandowa scena, mająca ukazać Wojsko Polskie z 1939 r. jako nierozumiejące nowoczesnej wojny, nie mogła bardziej rozminąć się z rzeczywistością września 1939 r. Wojsko Polskie było tą armią, która przywiązywała bardzo dużą wagę do implementowania na polskie warunki wszelkich doświadczeń zebranych w czasie wojny domowej w Hiszpanii oraz konfliktów japońsko – chińskich. Prace nad wykorzystaniem butelek zapalających rozpoczęły się w 1936 roku w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie i były w 1937 r. kontynuowane w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Modlinie, gdzie prowadzono próby z użycia na czołgach.

więcej

Dnia 22.11. 2018 r. ukazał się zeszyt 153 Wielkiego Leksykonu Uzbrojenia pt. „Granaty i miny przeciwpancerne”, autorstwa naszych kolegów Jędrzeja Korbala i Pawła Janickiego. Jest to pierwszy z kilku tomów traktujących o elementach wyposażenia Wojska Polskiego wcześniej nigdy szerzej nie opisanych – granatach przeciwpancernych oraz wiązkach granatów obronnych. Nie ukrywamy, iż jest to efekt kilku lat pracy archiwalnej i mozolnego łączenia faktów, dokumentów oraz benedyktyńskiej pracy z relacjami żołnierzy.

więcej